Мы, магчыма, вернемся ў пару
Спелых траў і разважанняў смелых,
А пакуль – прашу, чытач, даруй
За маўчання позняга прабелы!..
Нас, магчыма, апраўдае час…
І плакаты зменяцца і варта;
Надта многа бруду вакол нас,
Шмат таго, пра што казаць не варта.
Тым не менш, даруй ты мне, чытач,
Што, калі валодаў сілай Слова, –
Не пачуў за смехам нейчы плач…
Гэтага для ганьбы дастаткова.
І таму яшчэ раз – прамаўчу
І пачну свой дзень з малебнай песні…
Вецер травы спелыя качнуў –
Разагнаў пахмуркі ў паднябессі.
|
|
